2 kwietnia 2009

Ale z nas świnie! Normalne świnie bez współczucia, mówię wam. Taką mam refleksję po wczorajszym spotkaniu. A drugą: że marzenia spełniają się czasem w dziwny sposób. Jak to z kurnikiem

Koleżeństwo przyjechało wczoraj do mnie na pieczone jabłka. Już podczas powitania mało nie zamordowałam Piotrusia. Ubrałam się bowiem w moją odlotową koszulkę z psychopatycznym klaunem. Nie da się jej opisać. Ma na froncie wizerunek mocno rozczochranego klauna z psychodelicznym uśmiechem, podnoszącym włosy na głowie. Czasem używam tej koszulki jako piżamki. Gdy Bachor widzi mnie w niej o poranku, dostaje konwulsji ze śmiechu i twierdzi, że ma potem wybitnie udany dzień. Podobno ja i wizerunek na koszulce jesteśmy rano bardzo podobni. No więc wczoraj, na powitanie, wyskoczyłam przed Piotrusia i gestem ekshibicjonisty obnażyłam się, pokazując klauna na klacie i uśmiechając się tak samo jak on. Wrażenie było chyba piorunujące, bo Piotruś nagle przymknął oczy, położył rękę na sercu, zaczął urywanie oddychać i wydawać z siebie dźwięki:

– Eee, yyyy, aaa…

Koleżeństwo udzieliło mi nagany, bo Piotruś nie mógł się śmiać.

– Nie mogę się śmiać, kichać i smarkać – powiedział cały zbolały. – I muszę mieć fotel z oparciem.

A wszystko przez jego obrażenia. Piotruś robił z tych obrażeń wielką tajemnicę, ale dopytywałam się o nie tak długo, aż zrezygnowany opowiedział, jak się ich nabawił. Ryczeliśmy ze śmiechu do łez. Normalnie świnie z nas, zupełnie pozbawione współczucia.  A potem Darek zauważył, że Piotruś opowiada o obrażeniach tak, jak kiedyś nasz redakcyjny kolega Zbysio, któremu tak skutecznie zasugerowaliśmy, że już umiera, że poszedł na długie zwolnienie… No, mówię, że świnie z nas okropne. I znowu ryczeliśmy jak bobry, a Piotruś był na granicy śmiertelnego zejścia.

Koleżeństwo było wczoraj świadkiem, jak perfidnie spełniają się marzenia. Otóż marzę o ślicznym kurniczku, w którym chcę trzymać ze 4 kurki na prawdziwe jajka. Rozumiecie: rano do kurniczka, potem na patelenkę, dodać szczypiorku z ogródka, i takie tam… Miodzio! Zadzwoniłam do Tomaszka, z którym zalewaliśmy fundamenty pod mój dom (tzw. złota rączka), pytając, czy zbuduje mi kurnik. Tomaszek pomyślał i mówi:

– Dziadek ma taką budę, gołębie w niej trzymał, to ci przywiozę. Nadaje się na kurnik.

O mało mnie zemdlałam ze szczęścia, że moje marzenie ma się spełnić tak szybko! Ot, zaraz przyjedzie kurnik!

Kurnik przyjechał. Reakcje koleżeństwa były zgodne.

– Na Hiltona nie wygląda – krytycznie ocenił Darek.

– Jakaś gospodyni cieszy się, że pozbyła się takiego Gargamela z podwórka i to przed świętami – dodała Justyna.

Tylko Piotruś (na którego zawsze można liczyć, nawet jak jest obolały!) powiedział pocieszająco:

– Oj, zasadzisz sobie taką bylinę, ona szybko go zasłoni.

Tu podał nazwę byliny, której za cholerę nie mogłam zapamiętać. Brzmiało jak timbuktu. Co spojrzałam potem na niehiltona, to pytałam:

– Co mam tam zasadzić? Trupelozę?

Piotruś przymykał oczy, kładł rękę na sercu, dyszał i wydawał te swoje „eee, yyy, aaa”. Darek wpadł na to, że to timbuktu brzmi podobnie do czegoś, co było na jachcie i pod czym podobno siedziałam. Tłumaczył, że to coś służy do podnoszenia czegoś innego (nigdy nie zapamiętam tej żeglarskiej terminologii).

– A ja to podnosiłam? – wolałam wiedzieć, czy miałam do czynienia z tą trupelozą czy timbuktu.

– Nie, ty sterowałaś – stwierdzili zgodnie chłopaki, a Piotruś znowu zaczął wydawać te dźwięki na przydechu. (O moim sterowaniu już pisałam na blogu).

Piotruś czasem zagląda na bloga, więc mam nadzieję, że napisze, co mam zasadzić i pod czym siedziałam, to będziecie wiedzieli.

Dziś od rana oglądam mój niehiltonowski kurnik i zachodzę w głowę, jak go upiększyć. Nie wiem, czy sama trupeloza wystarczy. Na razie, na wszelki wypadek, wstrzymam się z marzeniami.

Ta wiadomość została opublikowana w czwartek, 2 kwietnia, 2009 o godzinie 9:05 w kategorii redakcja. Możesz czytać komentarze przez RSS 2.0. Możesz także zostawić odpowiedź lub zostawić sygnał trackback ze swojej własnej strony internetowej.