16 stycznia 2010

No to wygląda na to, że akcja „zielona starzała” (czyli jak leciałam z drabiny) ma swój ciąg dalszy w moim kolanie. Jak nic, uszkodzone! Jeszcze się łudziłam, że przejdzie, ale skoro opuchlizna przez miesiąc nie zeszła, a kolano dalej nie chce się zginać do końca, znaczy coś jest na rzeczy… A niech to jasny szlag!

Bachor na mnie wrzeszczy, że muszę iść do lekarza. Tłumaczę, że nie mogę, bo wiem, że jak mnie nieumiejętnie dotknie, to będzie bolało, jak cholera.

– Pójdę, jak przestanie boleć – zapewniam.

Dzisiaj zadzwoniła do mnie pani Irena. Ma 90 lat, pisze wiersze i jest kopalnią wiedzy o wszystkim.

– No, to ty dziewczyno nie poskaczesz – zawyrokowała. – A chciałam cię zaprosić na naleweczkę… Bo wiesz… ja codziennie… kieliszeczek… Sama robię, na spirytusiku.

Dostało mi się jeszcze od niezdar i niezguł.  Że niby taka sprytna jestem, a proszę… kaleka. W powyższych okolicznościach pani Irena uznała, że nie będzie mnie poić spirytusowym dobrem. Chyba w trosce o to, co sobie jeszcze zrobię, gdy już od  niej wyjdę…

– A ty pamiętasz, dziewczyno, jak sie nazywał taki jeden, gruby?

Kompletnie nie wiedziałam, o kogo jej chodzi.

– Ech, bo wy młodzi, to kiepską pamięć macie – dobiła mnie pogardliwym machnięciem ręki

Zastanawiam się, czy nie zadzwonić do Piotra. Bo z Piotrem, to jest tak: facet ma nieprzeciętną inteligencję, jest błyskotliwy, jak brzytwa! Uwielbiam z nim rozmawiać i nie kryję zachwytu. Co i rusz mu powtarzam, jaki jest mądry, przystojny i niesamowity. Czasem nawet od tego zaczynam rozmowę.

– Nie musisz mi, aż tak słodzić, jeśli chcesz mnie zaciągnąć do łóżka – wzdycha czasem łaskawie, a ja potem długo nie mogę nic powiedzieć.

Ale czasem jest tak, że ja mu mówię, jaki  jest mądry i śliczny, a on mamrocze ponuro:

– Nie. Nie jestem…

I, nie ma siły, żeby go przekonać, że śliczny i mądry jest!

Zadzwoniłabym poskarżyć się, że osiągnęłam etap w życiu, kiedy nawet 90-cio letnie panie nie chcą się ze mną napić. Gdyby był w podłym nastroju, moglibyśmy razem ponarzekać. On jest po kontuzji barku, ja kolana. U nich jest zimno, u mnie też. Moja jedna suka ma cieczkę, ale u nich pięć… Obawiam się jednak, że jeśli ma nastrój skowronka, to mnie dobije.  Jak pani Irena. I nawet nie ma co wtedy mu podpowiadać „podręcz mnie trochę”, bo potrafi wymówić się z wyższością:

– Raczej nie jestem zaangażowany w ten projekt.

Pani Irena zamiast nalewki zaproponowała mi maść ichtiolową. A potem się szybko rozłączyła, bo chciała się wybrać na przegląd kolęd.

– No, to cześć! – zakończyła beztrosko rozmowę. – Spieszę się! A ty może weź sobie jakąś laseczkę do chodzenia.

I tyle jej było.

To ja idę po tę maść ichtiolową.

Ta wiadomość została opublikowana w sobota, 16 stycznia, 2010 o godzinie 4:14 w kategorii przyjaciele. Możesz czytać komentarze przez RSS 2.0. Możesz także zostawić odpowiedź lub zostawić sygnał trackback ze swojej własnej strony internetowej.