13 maja 2010

Mam trochę siną szyję. Po prostu człowiek czasem za bardzo wchodzi w rolę. A my wczoraj miałyśmy na kursie duszenie. Właściwie oswobadzanie się z duszenia. Nie wiem, jak moje partnerki, bo obawiam się, że ja też wchodziłam w swoja rolę ciut za bardzo.

Korepetycji udzielała mi wczoraj Dorota. Trochę nas deprymuje, jak nie trafiamy piąchą w sedno sprawy, jeśli wiecie, o czym myślę. Walniemy w udo, na przykład, w pachwinkę, ale nie w sedno.

– Może w naturze będzie łatwiej – zastanawiała się Agnieszka. – Bo faceci chyba szerzej rozstawiają nogi, jak chodzą. No choćby dlatego, że mają te jajka, no nie?

Dlatego potem ćwiczyłyśmy, że tak powiem, w rozkroku. I było łatwiej.

– Weszło! – radośnie informowała Dorota.

– Nie weszło! – karciła, gdy znowu walnęłam ją w udo.

Taaa… Łatwo nie jest.

Nasze ciacho od krav maga też nie popuszcza. Wojskowy dryl. Jak czymś podpadniemy, wszystkie robimy pompki. Jezu! Ot, choćby nawyk krzyczenia i ucieczki. Każda z nas demonstrowała, czego się nauczyła. Jeśli przy ciosie nie krzyknęła, a potem nie uciekła, ciacho radośnie obwieszczało:

– Poooompuuuujeeemy!

No i sru: dziesięć pompek.  Siedziałyśmy bez życia oglądając kolejne popisy koleżanek i darłyśmy się:

– Krzycz! Uciekaj! Krzycz! Uciekaj!

– Pompujemy! – cieszy się ciacho, bo właśnie kolejna delikwentka była tak oszołomiona wyprowadzonym ciosem, że patrzyła na trafionego modela bez słowa i bez ruchu.

Zuzka nadrabiała zaległości z poprzednich zajęć, gdy nie pozwoliła się ściskać modelom zboczeńca. Ale dała czadu!

– Chyba przyprowadzę swoje dziecko – wysapała zadowolona.

– Paulinę? – ucieszyłam się, bo uwielbiam jej córkę (jest tak piękna, że ludzie po prostu zapominają przy niej języka w gębie, gapia się z otwartymi ustami).

– Nie, syna przyprowadzę.  Instruktor mówi, że mu brakuje modeli do bicia – pokiwała głową ze zrozumieniem.

– Dziecko poświęcisz?! – Noooo… byłam pod wrażeniem jej zapału.

– Jakie poświęcisz, syn ma piąty dan w aikido – Zuzka wzruszyła ramionami.

No proszę. Zuzka może mieć korepetycje  w domu.

Dziś jestem padnięta. Przez te okrzyki i ucieczki zrobiłam jakieś 100 nadprogramowych pompek. No, i ta sina szyja. Jutro kolejne zajęcia.

Ta wiadomość została opublikowana w czwartek, 13 maja, 2010 o godzinie 9:46 w kategorii mniej więcej o mnie. Możesz czytać komentarze przez RSS 2.0. Możesz także zostawić odpowiedź lub zostawić sygnał trackback ze swojej własnej strony internetowej.