31 stycznia 2011

Dobry dzień zaczyna się różnie. Dzisiaj, na przykład, Justyna obudziła Zbysia natrętnym telefonem.

– Wstawaj! Kobyłę do ogiera trzeba prowadzić! – wrzasnęła, gdy tylko usłyszała jego rozespany głos.

– Mietek niech poprowadzi – błyskawicznie odparował Zbysio, dając pokaz wirtuozerii w tak zwanej spychologii.

Wczoraj natomiast W SUMIE dobry dzień mieli Basia z Robertem. Oni, to mieli W SUMIE dobry tydzień. Pojechali sobie z Gdyni w góry, na narty. Zaraz pierwszego czy drugiego dnia Robert zjechał nie na nartach, tylko na barku.

– No i wiesz… Zamiast na stok, to jeździliśmy od szpitala do szpitala, aż go zdrutowali. Dzieciaki, jak się domyślasz, były zachwycone – westchnęła Basia, gdy już dojechali na weekend do mnie. – Robert wszędzie funkcjonował jako „ten narciarz z Gdyni”.

Wczoraj na spokojnie wyjechali na Wybrzeże. Basia zadzwoniła z Ostródy, że droga dobra, jadą sobie niespiesznie i że odezwie się, jak już będą w domu. Esemesa dostałam w nocy: „Jednak nie obeszło się bez przygód, zadzwonię jutro”.

No i zadzwoniła.

– Tankowałam już przed Gdańskiem. Wychodzę na parking i co widzę? Jakiś samochód taranuje Roberta, Robert się przewraca… samochód odjeżdża z piskiem opon, Robert leży…

O matko!

Okazało się, że gdy Basia płaciła za benzynę, na stację wjechało dwóch gówniarzy z dużą prędkością i o mało nie potrącili synka Basi i Roberta, idącego do toalety. Robert z ramieniem na temblaku wyskoczył z wozu i poleciał za gówniarzami, zwymyślał ich i zaczął dzwonić po policję. A gówniarze z piskiem opon ruszyli, potrącając Roberta, bo ten odruchowo zastąpił im drogę, żeby zatrzymać draństwo, aż dojedzie policja.

– Oczywiście upadł na ten zdrutowany bark! – jęknęła Basia. – No i wiesz… pogotowie, szpital, prześwietlenia.

Na szczęście bark nie był ponownie uszkodzony i zakończyło się na potłuczeniach i siniakach. Dlatego mówię, że to był W SUMIE dobry dzień, bo nic okropnego się nie stało. A mogło! Tydzień też W SUMIE był dobry, bo Robertowi tylko zdrutowali bark. A też MOGŁO być gorzej.

– No i Basia… no masz prawdziwego bohatera! – stwierdziłam z dumą, bo Robert mi cholernie zaimponował!

– Ale czy ja MUSZĘ mieć bohatera? Takiego co się rzuca na maskę? – jęknęła żałośnie Basia.

Nooo, kochanaaaa…. Z tą maską to może przesadził, ale BOHATEREM JEST I JUŻ!

A ja też mam ostatnio w sumie dobre dni, bo dużo się działo. Oto link do wywiadu, jaki przeprowadziła ze mną Agnieszka Janiszewska z Miesięcznika KULTURA SIEDLECKA z okazji 2. miejsca w plebiscycie na Wydarzenie Roku 2010.

http://kulturasiedlecka.pl/branch,e-kultura,article,310,zakladamy_klub_twardzielek.html

Mam też kapitalną recenzję „Jak to robią twardzielki…”  na blogu Sabinkowe Czytanie:))

Oto link:

http://sabinkat1.blogspot.com/2011/01/jak-to-robia-twardzielki-mariola.html#comment-form

Druga kapitalna recenzja jest autorstwa słynnej Kobaltowej Wrony, mieszkającej na stałe w Szwecji:

http://7smoki.eu/?page_id=951

No i jest jeszcze recenzja Izy Mikrut, ostrej babeczki, której recenzje sobie ogromnie cenię, ale… pani Iza trochę mnie pogłaskała i mocno zjechała:))) Ona jest jak chirurg, operuje skalpelem po mistrzowsku i bez znieczulenia. I za to ją kocham też!:))  Czytajcie!

http://tu-czytam.blogspot.com/2010/12/mariola-zaczynska-jak-to-robia.html

Taki mam dobry dzień!

Ta wiadomość została opublikowana w poniedziałek, 31 stycznia, 2011 o godzinie 2:06 w kategorii mniej więcej o mnie, Twardzielki. Możesz czytać komentarze przez RSS 2.0. Możesz także zostawić odpowiedź lub zostawić sygnał trackback ze swojej własnej strony internetowej.